Wiara.

termo1

witam wszystkich. od razu na początku piszę by nie przekreślać mnie póki nie przeczytacie do końca.pewnie nie jeden ma większe
zmartwienia chociażby zdrowotne ale po to jest forum by może ktoś zrozumiał i doradził a przynajmniej wyraził swoją opinię.
najchętniej wysłuchałbym osób które w większym lub mniejszym stopniu więrzą a przynajmniej próbują.
postaram się opisać wszystko ze szczegółami bo tylko tak moge przedstawić pełny obraz sytuacji.
Mam 29 lat. od dzieciństwa byłem wychowywany na chrześcijanina. cała rodzina taka jest.
nie wyobrażam sobie nie wierzyć i być obojętnym wobec Boga ale jestem też grzesznikiem. odkąd zacząłem dojrzewać
zawsze nie interesowały mnie dziewczyny a faceci. wiem oklepany temat ale proszę doczytajcie.
do 20 roku życia tak mnie zawsze gryzło sumienie i pełno pytań bez odpowiedzi czemu ja , czemu nie mogę być normalny.
. teraz mam 29 lat i do dziewczyn nie czuję kompletnie zadnego pociągu. nawet jeśli ta osoba jest wartościowa. to nic więcej prócz
koleżeństwa i przyjaźni nie będzie.a faceci nie mówię że wszyscy ( po prostu mam swój typ)mi się podobają. zawsze tak było
i wątpię by się to zmieniło.nie mówię że nigdy nie byłem z facetem ( bo i tak nikt by mi nie uwierzył). nie chce żebyście pomysleli
że jestem osobą która spotyka się z drugim facetem w jednym celu bo tak nie jest. prawda jest taka że mam kogoś z kim jestem już
6 lat. choć nie widujemy się zbyt często bo ja za granicą a on w polsce i jest ode mnie starszy o ponad 10 lat. czuję sie wolny przy nim.
mimo to że sobie ufamy i nie zdradzamy według ogólnej opini to ciągle od czasu do czasu podobają mi się też inni faceci i nic z tym nie mogę
zrobić - jestem bezradny.nawet wczoraj było wesele mojego brata na które zaproszony był kolega z którym pracuję w parze i wiem że jest super wartościowym
kolegą i jest też w moim typie ale wiem też że nigdy nic by z tego nie było bo ma dziewczyne i pasują do siebie jak dwie krople wody i widze nawet w jego
oczach że jest w niej zakochany.życzę mu jak najlepiej ale wczoraj mimo to że było wesele i przyszedł z nią byłem zazdrosny i jakoś bolało mnie i dalej boli że Nie mogę
być z nim. możecie się śmiać ale my geje ( choć nie jestem dumny że nim jestem ale nic nie poradzę) też mamy uczucia i potrafimy płakać jak każda inna osoba.
nie jestem z tych którzy ubierają się w damskie ciuszki i inne zboczenia.
wracając do sedna- mam troje rodzeństwa i wszyscy już są w związkach tylko ja zostałem. Męczą mnie ciągłe pytania -
a ty co ? na co czekasz? kiedy ślub? chodzi o to że nie zmienie swojej natury choć całe życie mnie to męczy. wierzę w Boga i chciałbym według Jego zasad
żyć i postępować ale jestem za słaby.Myślałem długo na tym by nawet poszukać na portalach dziewczynę której przedstawiłbym całą moją sytuację i czy mimo to
chciała by za mnie wyjść i udawać że jesteśmy udaną parą. po prostu wspierlibyśmy się w życiu ale wiem że chciałbym od czasu do czasu skosztować
obecności drugiego faceta. Nie wiem też jak zachowałbym się w obecności nagiej kobiety jak zareagowały by członki. ale ogólnie wygląd nagiej kobiety mnie nie pociąga.
Gdybym nie znał Boga może takie życie by przeszło ale znam go i wiem że nie mógłbym złożyć przysięgi ,ślubować tej dziewczynie szczerze miłości, wierności itd.
nie mógłbym też krzywdzić jej całe życie i żyć przed innymi w zakłamaniu że wszystko jest ok.
w ogóle zgubiłem się w tym wszystkim i nie wiem co dalej robić z moim życiem i co dalej. Wiem że to wszystko porąbane całe życie mam takie. już psychicznie nie daję rady.
proszę wypowiedzcie się doradzcie